In de veronderstelling dat haar laatste jaren rustig en vredig zouden zijn, heeft Astrid (71) altijd gedacht over haar leven.
Met haar twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. De relatie met haar zoon was ingewikkeld en soms pijnlijk, maar ze hield van haar familie.
De kleinkinderen brachten vreugde in haar leven en ondanks de moeilijkheden bleef ze hoopvol over een mogelijke verbetering in de band met haar zoon.
Echter, een ogenschijnlijk onschuldige envelop die tussen de post lag, zou haar leven voorgoed veranderen. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar hartverscheurende verhaal.
Ze spreekt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Mijn zoon leed al lange tijd aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik merkte dat het niet goed met hem ging.”
“We zagen elkaar bijna nooit meer, soms belden we, maar zelfs dat werd zeldzamer.” De communicatie was altijd al moeilijk en in de loop der tijd groeide de afstand tussen hen.
In de loop der tijd begon Astrid te voelen dat er iets mis was in haar relatie met haar zoon, maar ze worstelde met het herstellen van de situatie. Haar schoondochter wees haar vanaf het begin aan als schuldige van de problemen van haar zoon, wat haar diep kwetste.
De relatie met haar zoon verslechterde na verloop van tijd. Het voelde alsof er een onoverkomelijke afstand tussen hen was ontstaan, een barrière die groter werd naarmate de tijd verstreek.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid met een bittere ondertoon. Telkens wanneer ze probeerde te achterhalen wat er mis was gegaan, voelde ze zich hulpeloos.
Ze verlangde naar herstel van de relatie met haar zoon, maar wist niet hoe ze dat kon bewerkstelligen zonder de zaken verder te compliceren.
En toen, uit het niets, arriveerde er een envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” beschrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
Wat ze ontdekte, was een rouwkaart. Haar zoon was overleden, zelf een einde aan zijn leven gemaakt, en Astrid had daar geen weet van gehad.
In haar laatste momenten kon ze hem niet troosten, geen afscheid nemen, er was geen contact.
De intensiteit van het verlies was al ondraaglijk. De manier waarop ze het nieuws ontdekte, voelde vernederend.
“De uitvaart was al in besloten kring geweest,” deelt Astrid met een gebroken hart.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij.” Het was nauwelijks te geloven. Hoe kon het dat ze, als moeder, niet op de hoogte was gebracht?
Haar wereld stortte in en begrijpen lukte niet. De schok was enorm, de leegte nog groter. Hoe dan verder zonder de kans om afscheid te nemen van haar eigen kind?
Astrid deelde die pijn niet alleen. Ook haar dochter, die in Australië woont, vernam het tragische nieuws pas achteraf.
Ze vertelt op het forum dat haar dochter pas op de hoogte was nadat het voorbij was, en dat ze er samen om huilden, ondanks de grote afstand tussen hen.
De situatie waarin zowel zij als haar dochter werden buitengesloten, maakte het gevoel van verlies nog intenser.
Niet alleen het verdriet om het verlies van haar zoon, maar ook de onbegrip en eenzaamheid maakten het moeilijk.
Astrid deelt op het forum haar diepe pijn en onbegrip. “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gebracht?” vraagt ze zich af.
Zij had nooit verwacht dat ze niet op de hoogte zou worden gehouden van belangrijke momenten in het leven van haar zoon, inclusief zijn dood.
“Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet ben geïnformeerd? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten stralen verdriet en wanhoop uit.
De kans om haar zoon te steunen in zijn laatste dagen en afscheid van hem te nemen, om closure te vinden, wordt haar ontnomen.
Haar pad naar verwerking is niet gemakkelijk. De diepe leegte van het verlies van haar zoon en het gevoel van onrechtvaardigheid maken het rouwproces extra pijnlijk voor Astrid.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum. Het uiten van haar emoties via het forum biedt haar wat verlichting, maar het verdriet blijft aanhouden.
Niet alleen mist ze haar zoon, ook het ontbreken van een waardig afscheid valt haar zwaar. De wond die dit alles heeft veroorzaakt, zal altijd een pijnlijk litteken blijven.
Momenteel lijken antwoorden uit te blijven voor Astrid. Haar enige troost komt van haar dochter, kleinkinderen en de forumgemeenschap die ze heeft gevonden.
Hoewel het leven doorgaat, voelt het voor haar alsof de tijd stil is blijven staan sinds die noodlottige dag waarop ze die fatale envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
