Er is Roos, een 35-jarige alleenstaande moeder, die dagelijks strijdt om de financiële eindjes aan elkaar te knopen, wat geen eenvoudige klus is.
Alhoewel ze parttime werkt, verdient ze net genoeg om haar rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje: haar zoon mag naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit wellicht geen probleem, maar voor Roos is het een behoorlijk bedrag.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog de opwinding van haar kinderen toen ze over het uitje hoorden, maar nu vindt ze het moeilijk dat ze hen opnieuw moet teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben, maar dit soort momenten maken haar onzeker.
Roos vraagt zich af of haar situatie invloed heeft op hoe anderen haar zien binnen de school- en oudergemeenschap, gezien ze de kosten niet kan dragen.
Roos ervaart vaak een gevoel van eenzaamheid, hoewel ze weet dat ze niet de enige ouder is die met deze financiële uitdagingen kampt.
Roos twijfelt om financiële regelingen te treffen of om hulp te vragen, maar schaamte weerhoudt haar hiervan uit angst voor aannames over haar situatie.
Voor Roos voelt het alsof anderen snel oordelen zonder begrip te hebben voor haar dagelijkse financiële worstelingen.
De zorgen die Roos ’s nachts bezighouden, blijven voor anderen onopgemerkt, terwijl ze voor haar een dagelijkse realiteit vormen.
Zij vindt niet alleen belangrijk om over het financiële aspect te praten, maar ook over het gevoel van waardigheid. Het niet kunnen voorzien in wat anderen vanzelfsprekend vinden, geeft extra last.
Roos zit aan de keukentafel en maakt zich zorgen over hoe ze aan haar kinderen moet vertellen dat er niet genoeg geld is voor het schoolreisje.
Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar ze wil ook niet liegen. De waarheid verbergen is geen optie.
Momenten waarop ze niet aan de wensen van haar kinderen kan voldoen, zijn voor haar het moeilijkst; dit drukt zwaar op haar gemoed.
Roos blijft zoeken naar oplossingen en overweegt om haar schaamte opzij te zetten en hulp te vragen, hoe lastig dat ook is.
“Ze tracht tot elke prijs te vermijden dat haar kinderen ontgoocheld raken. Mogelijk kan ze elders besparen of steun vragen aan vrienden of familie.”
“Roos blijft echter standvastig. Ze wil haar kinderen tonen dat, zelfs in moeilijke tijden, liefde en veerkracht de krachtigste hulpmiddelen zijn om vooruit te gaan.”
“Hoewel de strijd zwaar is, blijft Roos hopen dat ze een manier zal ontdekken om haar kinderen dezelfde mogelijkheden te bieden als hun leeftijdsgenoten.”
“Ze wenst hen te leren dat het leven mogelijk niet altijd rechtvaardig is, maar dat doorzettingsvermogen en hoop je ver kunnen brengen.”
“Met die vastberadenheid blijft ze strijden om de dromen van haar kinderen te verwezenlijken, zelfs al is het slechts voor één dag.”
1. Ze wil tot elke prijs vermijden dat haar kinderen teleurgesteld worden.
2. Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen weegt zwaar op haar gemoed.
3. Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen.
4. Ze vraagt zich af of andere ouders haar zullen beoordelen…
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
3.
