Elke dag moet Roos, een alleenstaande moeder van 35 jaar, hard werken om financieel rond te komen, wat niet eenvoudig is.
Met haar parttime baan verdient ze net genoeg om rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
De school van haar kinderen heeft dit jaar uitstapjes gepland: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten hiervoor zijn vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit misschien niet veel, maar voor Roos is het een aanzienlijk bedrag.
Met haar strakke budget heeft ze nauwelijks ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze hoorden over de uitjes, maar nu vindt ze het moeilijk om hen opnieuw teleur te moeten stellen.
Roos probeert er alles aan te doen om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben, maar dit soort momenten maken haar onzeker.
Er rijst bij haar de vraag of haar perceptie verandert wordt door anderen binnen de schoolgemeenschap of ouders, doordat zij niet in staat is de benodigde financiële middelen bij te brengen.
Alhoewel zij bekend is met het feit dat meerdere ouders zich in dezelfde positie bevinden, ervaart zij vaak een gevoel van eenzaamheid. Roos streeft ernaar dat haar kinderen niet het gevoel hebben dat zij iets missen, doch de financiële realiteit blijft onverbiddelijk.
Overwegingen om te verzoeken voor betalingsregelingen of om assistentie te vragen worden intern afgewogen, maar gevoelens van schaamte weerhouden haar. Het vermijden van de perceptie dat zij niet in staat is dit zelf op te lossen is een zorg van haar.
Roos vermoedt dat mensen snel tot oordelen overgaan. Vragen als waarom zij niet meer uren werkt of waarom zij geen betere spaarregeling heeft, zijn simplistische hersenspinsels. De realiteit is dat er elke maand sprake is van zwarte cijfers.
Haar innerlijke angsten manifesteren zich in de nachtelijke uren, zonder dat dit externe observanten opvalt. Voor haar vormen deze zorgen een alledaagse realiteit.
Haar focus ligt niet alleen op financiën, maar ook op het behouden van respect en trots. Het gevoel van onvermogen om te voorzien in basisbehoeften drukt zwaar.
Bij het ontbijt telt Roos haar zorgen, terwijl ze peinst over het gebrek aan middelen voor de schooluitstapjes.
Ze wenst haar kinderen niet te belasten met financiële zaken, maar het verbergen van de realiteit lijkt ook niet juist.
Deze momenten wegen het zwaarst op haar gemoed; het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen drukt zwaar op haar gemoed.
Roos blijft over mogelijke oplossingen denken, misschien moet ze haar schroom opzij zetten en om assistentie vragen, hoe lastig dat ook is.
Ze tracht ten allen tijde te vermijden dat
Ros blijft vastbesloten ondanks de uitdagingen. Ze overweegt om elders te bezuinigen of steun te zoeken bij vrienden of familie, om te voorkomen dat haar kinderen teleurgesteld raken.
Ondanks alles, is Ros vastbesloten om haar kinderen te tonen dat liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan, zelfs in moeilijke tijden.
1. Ze wil koste wat het kost vermijden dat haar kinderen teleurgesteld worden.
2. Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kids weegt zwaar op haar gemoed.
3. Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen.
4. Ze vraagt zich af of andere ouders haar zullen beoordelen…
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
