Roelie is 69 jaar oud en woont al 37 jaar in een gezellige wijk in de randstad. Ze heeft altijd genoten van de rustige sfeer en de goede relaties met haar buren.
Maar sinds twee maanden heeft ze nieuwe buren, en dat is iets waar ze niet blij mee is. “Ik verdom het om me voor te stellen,” zegt ze boos.
Ze woont nu naast een jong gezin uit Afghanistan. Vader, moeder en drie kinderen. Roelie kan er maar niet over uit hoe dit gezin in haar straat terecht is gekomen.
“Ik begrijp er helemaal niets van,” zegt ze met gefronste wenkbrauwen. “Ze zijn pas drie jaar in Nederland en krijgen gewoon een eengezinswoning. Wat heb ik dan misdaan?”
”Mijn kleinzoon staat al sinds zijn achttiende ingeschreven bij de woningbouwvereniging. En kijk dan, hij staat nu vier jaar later nog steeds op positie 265 of hoger.” Roelie haalt haar schouders op en zucht diep.
“Mijn kleinzoon heeft een goede baan, een vriendin, maar hij kan nergens een woning vinden. Hij woont nu op de zolder van mijn zoon, maar hij wil gewoon een plekje voor zichzelf.”
Roelie is er van overtuigd dat het systeem in Nederland niet klopt. “Het is gewoon schandalig. Ze krijgen een huis, terwijl mijn kleinzoon er al zo lang op wacht. Hij heeft nooit een uitkering gehad, altijd gewerkt, en toch heeft hij geen kans op een huis.”
Ze schudt haar hoofd. “En dan krijgen deze mensen, die nog niet eens lang in Nederland zijn, zomaar een woning toegewezen. Het klopt toch van geen kant!” Ze spreekt met een woede die moeilijk te verbergen is.
De situatie maakt haar niet alleen boos, maar ook verdrietig. “Ze kunnen er zelf ook niets aan doen, ik weet het,” zegt ze uiteindelijk, wat haar blik een beetje verzacht.
“Maar ik wil er gewoon niets mee te maken hebben.” Roelie besluit dan ook dat ze de nieuwe buren niet zal begroeten.
“Ze begrijpen toch niet hoe moeilijk het is voor mijn kleinzoon, en voor mij ook. Waarom zou ik me dan voorstellen?”
Ze kijkt naar haar eigen huis, naar de plek die zij al jaren haar thuis noemt, en voelt zich boos en onbegrepen.
Hoewel Roelie begrijpt dat haar nieuwe buren niet verantwoordelijk zijn voor de situatie, blijft ze zich ongemakkelijk voelen. “Ik heb het gevoel dat het hele systeem in de war is,” zegt ze.
“Mensen die hier al hun hele leven wonen, krijgen geen kans, en mensen die hier net zijn, krijgen alles.” Ze kijkt naar de kinderen van haar nieuwe buren die buiten spelen.
Ze zijn vrolijk, maar Roelie voelt geen sympathie voor hen. “Ik zou willen dat het anders was, dat mijn kleinzoon ook een kans had.”
Ze zucht nog een keer, kijkt naar de deur van haar nieuwe buren en draait zich dan om. “Ik weet het, ik moet niet zo hard zijn,” zegt ze tegen zichzelf, “maar het voelt gewoon niet eerlijk.”
Ze neemt haar tas en loopt naar buiten, op weg naar de supermarkt. Misschien is ze een beetje te hard, maar voor nu kan ze gewoon niet anders.
Roelie is 69 jaar oud en woont al 37 jaar in een gezellige wijk in de randstad. Ze heeft altijd…
