Een onverwachte golf van reacties kwam op Els af nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Haar liefdevolle gebaar werd als ongepast gezien door anderen, terwijl het voor haar heel normaal was.
De verschillende manieren waarop ouders genegenheid tonen, en hoe anderen dit beoordelen, werden door de situatie in perspectief gezet.
Els legt in een openhartig gesprek uit: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
De reactie was voor Els verrassend, aangezien ze opgroeide in een warm gezin waar fysieke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd, mij en mijn broers kusten. “Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd, mij en mijn broers kusten.”
Niet gehinderd door gedachten, was het normaal voor ons om liefde te tonen door een kus op de mond of de wang, zo vertelt ze.
“Het zat gewoon in ons als gezin om liefdevol te zijn zonder erbij na te denken,” merkte Els op. “Maar niet iedereen in onze omgeving was het hiermee eens.”
Reacties uit haar omgeving confronteerden haar met verschillende opvattingen over hoe ouderlijke liefde wordt geuit, vooral als het gaat om fysieke affectie zoals een kus op de mond.
Sommige opmerkingen waren praktisch van aard. “Er waren mensen die beweerden dat het ‘niet hygiënisch’ was of ‘ongezond’ voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelde Els vol verbazing mee.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik hou van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens verkeerd zijn?”
De negatieve opmerkingen brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zoveel stof deed opwaaien.
Inzicht kwam tot haar dat iets wat voor haar normaal is, voor anderen soms anders ervaren kan worden. Een uitspraak van haar was: “Ik begrijp dat er diversiteit in cultuur is,” reageerde ze.
Een perspectief dat ze hoorde was dat in bepaalde culturen het kussen als normaal wordt beschouwd, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Dit was iets waar ze niet op had gerekend: “Ik had niet verwacht dat de mensen dichtbij me hier zo’n uitgesproken mening over zouden hebben.”
Tijdens conversaties met haar vrienden ontdekte ze dat zij het gebaar als ongeschikt beschouwden: “Ze zeiden dat ze zich niet op hun gemak voelden omdat het ‘niet gebruikelijk is’.”
Een vraag die zich aan haar opdrong was: ”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie heeft de zeggenschap over wat wel en niet acceptabel is als het gaat om het uiten van liefde naar je kind toe?”
Ze overwoog om meer te weten te komen over het onderwerp en kwam erachter dat de opinies over het kussen op de mond sterk van elkaar kunnen verschillen.
De meningen hierover kunnen sterk verschillen.
Voor sommige ouders is het een manier om liefde te tonen, terwijl anderen het als ongepast beschouwen, vooral als kinderen ouder worden.
Er zijn zelfs deskundigen die adviseren om voorzichtig te zijn met dergelijke uitingen, omdat het verwarrend kan zijn voor kinderen in hun interactie met anderen.
“Hoewel ik de goede bedoelingen begrijp en dat mensen willen dat ik nadenk over de gevolgen van mijn handelingen,” verklaart Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat het beste werkt voor haar en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach vertelt ze dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toekomt voor die kus. “Dat zegt voor mij genoeg.”
Els uit haar verbazing over hoe snel mensen oordelen vellen over persoonlijke opvoedingskeuzes. “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” verklaart ze.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Ondanks de gebeurtenis die Els aan het denken heeft gezet, heeft ze besloten zich niet te laten beïnvloeden door de kritiek. “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” benadrukt ze overtuigend.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze ervaring heeft Els bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
