Residing in a cozy cottage on the outskirts of the village is Aagje, a lively 82-year-old woman. Her grey hair is always neatly styled and her eyes still radiate the same vitality as when she was younger.
However, behind those sparkling eyes lies a profound sense of solitude. “My children are too occupied, they rarely come to visit,” Aagje shares with a sad smile.
Her voice quivers slightly as she talks about her children. “I understand, really. They all have their own lives, work, and families. But it still hurts.”
Aagje has three children: Karin, Mark, and Lisette. Karin, the eldest, is a successful lawyer in Amsterdam. Mark works as an IT specialist and travels worldwide for his job.
Lisette, the youngest, has three young children and a busy job as a nurse. “We used to be so close,” Aagje fondly remembers.
“Karin and I used to bake cookies together. Mark helped me in the garden, and Lisette always sat on my lap, eager for bedtime stories.”
Maar die tijden lijken lang vervlogen. “Karin belt me soms, maar dat is altijd snel en kort. Mark stuurt wel eens een berichtje vanuit het buitenland.”
“Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” vertelt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
In haar woonkamer hangen foto’s van vrolijke momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” De dagen lijken voor Aagje langer te worden.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze zucht diep. “Ik mis hen zo.”
Aagje heeft geprobeerd haar eenzaamheid bespreekbaar te maken. “Ik heb tegen Karin gezegd.
Ze zegt altijd dat ze het zo druk heeft en dat ik haar mis. Ik wil geen last zijn, begrijp je?
Maar soms voel ik me zo vergeten, zegt Aagje terwijl ze een traan wegveegt. Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.
Er wordt verteld over een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden, deelt Aagje.
Zelfs met haar inspanningen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich vaak eenzaam. Vrienden zijn verloren gegaan de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent, legt ze uit.
Aagje vindt ook steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. We drinken elke woensdagmiddag samen koffie, zegt ze.
”Het begrijpen van eenzaamheid is iets wat Marjan kent. Ook zij heeft kinderen die ver weg wonen. De onderlinge steun is van onschatbare waarde,”
Aagje blijft echter hoop koesteren. Onlangs nam ze de beslissing om een brief te schrijven aan haar kinderen, in de hoop dat ze hun prioriteiten wellicht zouden herzien. “Klagen wil ik niet,” fluistert ze, “maar het is belangrijk dat ze zich bewust zijn van mijn gevoelens.”
In haar brief beschrijft ze hoezeer ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe kleine momenten van samenzijn haar dagen verlichten.
“Ik heb geschreven over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Misschien zullen ze dan inzien hoe cruciaal die momenten voor mij zijn.”
Zodra ze de deur van haar huisje sluit, begeeft Aagje zich naar haar tuin waar de bloemen prachtig in bloei staan. “De tuin brengt me rust,” zegt ze met een glimlach. “Het lijkt alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tijdens haar wandeling tussen de bloemen lijkt Aagje al haar zorgen even te vergeten. “Eenzaamheid is een zware last,” concludeert ze. “Maar ik blijf geloven dat zolang er hoop is, mijn kinderen hun weg naar huis zullen vinden.”
1. Volgens haar eigen woorden voelt ze zich af en toe vergeten:
2. Zelfs al begrijpt ze alles, het doet toch pijn:
3. De bezoeken van de kinderen lijken lang geleden…
4. Voor deze moeder/grootmoeder lijken de dagen eindeloos…
5. Volgens haar eigen woorden voelt ze zich soms vergeten en alleen:
