Wat betekent ‘thuis’ eigenlijk? Voor sommigen is het een plek, voor anderen een gevoel. Voor Mohammed (26) is het vooral een zoektocht.
Hij groeide op in Rotterdam, maar worstelt nog steeds met de vraag waar hij echt bij hoort. Terwijl hij aan de rand van een stadsfontein zit, kijkt hij om zich heen.
Spelende kinderen, pratende ouders – een levendig tafereel waar hij zich soms een buitenstaander bij voelt.
“Ze zien me wel, maar begrijpen me niet,” zegt hij met een kleine glimlach. “Soms denk ik dat ik nog eerder een gratis koffiekaart bij deze tent krijg dan volledige acceptatie.”
Mohammed groeide op in een wijk waar Nederlandse en Marokkaanse invloeden samenkwamen. “De geur van versgebakken msemen gemengd met de patatlucht van de snackbar – dat wás mijn buurt,” vertelt hij.
In zijn omgeving werd er niet nagedacht over afkomst. Je was gewoon wie je was. “Ik was Mohammed, de jongen die als laatste werd gekozen bij voetbal, maar als eerste in de rij stond voor een broodje shoarma.”
Toch veranderde dat beeld op de middelbare school. “Daar begint het,” zegt hij. “Opeens word je niet meer alleen gezien als persoon, maar als ‘de ander’.”
Leraren spraken zijn naam verkeerd uit, klasgenoten vroegen of hij al een bruid in Marokko had. “Dat was goedbedoeld, maar het maakte me wel bewust van mijn anders-zijn.”
Tijdens zijn studententijd werd dat gevoel sterker. Medestudenten vertelden enthousiast over vakanties naar Ibiza en Berlijn, terwijl Mohammed zijn zomers bij familie in Marokko doorbracht.
“Als ik vertelde dat ik naar Marokko ging, kreeg ik soms zo’n blik van medelijden. Alsof ik een ontwikkelingsproject ging bezoeken in plaats van mijn familie.”
Op de arbeidsmarkt merkte hij hoe zijn naam invloed had. “Je weet dat er iets niet klopt als je je naam moet veranderen om dezelfde kansen te krijgen als iemand anders.”
Hij probeerde een meer westerse versie van zijn naam en kreeg plotseling meer sollicitatiegesprekken. “Het werkte, maar het voelde niet goed. Alsof ik mezelf moest veranderen om geaccepteerd te worden.”
Ook in het dagelijks leven merkt hij hoe mensen hem soms anders benaderen. “Als ik met mijn familie door de stad loop, voel ik de blikken. Mensen die hun tas net iets steviger vasthouden of oversteken. Het is subtiel, maar het is er.”
En dan is er nog die ene vraag: “Waar kom je écht vandaan?” Een vraag die voor veel mensen onschuldig lijkt, maar voor Mohammed voelt als een constante herinnering dat hij nooit helemaal wordt gezien als Nederlander.
“In Marokko ben ik de Nederlander. Hier ben ik de Marokkaan. Soms lijkt het alsof ik nergens honderd procent thuis ben.”
Toch blijft hij hoopvol. “Ik ben opgegroeid in Nederland. Dit is mijn land. Maar het voelt alsof ik steeds moet bewijzen dat ik hier hoor.”
Hij hoopt dat de volgende generatie niet langer diezelfde vragen hoeft te beantwoorden. “Misschien hoeven we het op een dag niet meer te hebben over ‘wij’ en ‘zij’, maar gewoon over ‘ons’.”
Ondanks de obstakels heeft Mohammed zijn eigen conclusie al getrokken. “Ik ben zowel Marokkaan als Nederlander.”
”Misschien accepteert de maatschappij dat nog niet volledig, maar dat betekent niet dat ik het zelf niet kan doen.”
Hij kijkt naar de fontein, waar het water ongestoord blijft spetteren. Misschien ligt de echte betekenis van ‘thuis’ niet in een plek, maar in de manier waarop je naar jezelf kijkt.
Wat betekent ‘thuis’ eigenlijk? Voor sommigen is het een plek, voor anderen een gevoel. Voor Mohammed (26) is het vooral…
