Astrid, een vrouw van 71 jaar, heeft altijd gedacht dat haar leven rustig en vredig zou verlopen in de nadagen van haar bestaan.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. Ze hield van haar familie, hoewel de relatie met haar zoon complex en soms pijnlijk was.
Het waren de kleinkinderen die haar leven kleur gaven, en ondanks alles bleef ze hoopvol dat de moeilijke band met haar zoon ooit nog zou verbeteren.
Maar een enkele envelop, onschuldig ogend tussen de stapel post, zou haar leven voorgoed veranderen. In een anoniem hoekje van een online forum lucht Astrid haar hart.
Ze vertelt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Mijn zoon had al jaren psychische klachten,” schrijft ze, “en ik wist dat het niet goed met hem ging.”
”We zagen elkaar nauwelijks nog, af en toe belden we, maar zelfs dat werd steeds minder.” Het contact was nooit makkelijk geweest, en na verloop van tijd begon de afstand tussen hen te groeien.
Astrid voelde het, maar wist niet hoe ze de situatie kon herstellen. Haar schoondochter gaf haar vanaf het begin de schuld van de problemen van haar zoon, en dat deed pijn.
De relatie met haar zoon verslechterde met de jaren. Het was alsof er een muur tussen hen werd opgetrokken, een barrière die steeds hoger werd en hen verder uit elkaar dreef.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter. Elke keer dat ze probeerde te begrijpen wat er fout was gegaan, voelde ze zich machteloos.
Ze wilde het contact herstellen, de band opnieuw smeden, maar wist niet hoe ze dat moest doen zonder alles erger te maken.
En toen, op een willekeurige dag, kwam de envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” schrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
Wat ze vond, was een rouwkaart. Haar zoon was overleden. Hij had zelf een einde aan zijn leven gemaakt, en Astrid had geen idee.
Geen telefoontje, geen bericht, niets. Ze had hem niet kunnen troosten in zijn laatste momenten, had geen afscheid kunnen nemen.
De pijn van het verlies was al overweldigend, maar het feit dat ze er op deze manier achter moest komen, voelde als een klap in het gezicht.
“Er stond in de rouwkaart dat de uitvaart al in besloten kring had plaatsgevonden,” vertelt Astrid met verdriet.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij.” Ze kon het nauwelijks bevatten. Hoe kon het dat zij, zijn moeder, niet was ingelicht?
Het was alsof haar hele wereld instortte en ze geen manier had om het te begrijpen. De shock was groot, en de leegte nog groter. Hoe moest ze verder zonder ooit afscheid te hebben kunnen nemen van haar eigen kind?
Astrid was niet de enige die deze pijn droeg. Ook haar dochter, die in Australië woont, had het tragische nieuws pas achteraf vernomen.
“Mijn dochter wist het ook pas nadat het al voorbij was,” vertelt ze op het forum. “We hebben er samen om gehuild, ook al waren we duizenden kilometers van elkaar verwijderd.”
Dat zowel zij als haar dochter buitengesloten waren, maakte het gevoel van verlies alleen maar intenser en intenser.
Het was niet alleen een gevoel van verdriet om het verlies van haar zoon, maar ook van het onbegrip en de eenzaamheid die met dat verlies gepaard gingen.
Op het forum deelt Astrid haar diepe pijn en onbegrip. “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gebracht?” vraagt ze zich af.
Ze had nooit gedacht dat ze buiten de belangrijkste momenten van haar zoon’s leven – en zijn dood – zou worden gehouden.
“Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet ben geïnformeerd? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten zijn doordrenkt van verdriet en wanhoop.
Ze voelt zich niet alleen beroofd van de kans om haar zoon te steunen in zijn laatste dagen, maar ook van de mogelijkheid om afscheid van hem te nemen, om closure te vinden.
Voor Astrid is er geen makkelijke weg naar verwerking. De leegte die haar zoon achterlaat is diep, en het gevoel van onrechtvaardigheid maakt het rouwproces extra pijnlijk.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum. Het schrijven op het forum geeft haar een beetje verlichting, een manier om haar emoties te uiten. Maar het verdriet blijft.
Ze mist niet alleen haar zoon, maar ook de kans om op een waardige manier afscheid te nemen. De wond die dit alles heeft geslagen, zal nooit helemaal helen.
Astrid blijft hopen op antwoorden, maar die lijken voor nu uit te blijven. Haar enige troost komt van haar dochter, haar kleinkinderen, en de kleine gemeenschap die ze heeft gevonden op het forum.
Ze weet dat het leven doorgaat, maar voor haar voelt het alsof de tijd even stil is blijven staan sinds die bewuste dag waarop ze die fatale envelop opende.
Astrid, een vrouw van 71 jaar, heeft altijd gedacht dat haar leven rustig en vredig zou verlopen in de nadagen…
