Ons landje kent ontzettend veel mensen van buitenaf die na het emigreren hun plekje hier moeten vinden in de maatschappij.
De 46 jarige Miriam kwam ook naar Nederland om een nieuwe start te maken maar vooral de zoektocht naar een baan lijkt een emotionele achtbaan vol obstakels.
Met veel optimisme begon ze in haar nieuwe thuisland Nederland maar al snel werd haar vastberadenheid flink op de proef gesteld, tot op de dag van vandaag.
“Ik dacht dat mijn ervaring en werkethiek genoeg zouden zijn. Maar het voelt soms alsof ik door een onzichtbare muur loop,” zegt ze.
Ondanks dat ze haar best doet heeft ze het idee dat haar zoektocht naar een baan door haar hoofddoek beinvloedt wordt.
“Het is iets wat bij mij hoort, maar ik merk dat het vragen oproept. Mensen zien eerst de hoofddoek, en daarna pas wie ik ben,” legt ze uit.
Haar identiteit maakt haar trots, echter heeft ze het idee dat dat wel in de weg staat bij haar zoektocht naar een baan in ons landje. “Ik wil mezelf zijn, maar soms vraag ik me af of dat wel geaccepteerd wordt.”
Voor mensen zoals Miriam is het dubbel, dit daar bedrijven spreken over diversiteit echter ziet zij dat dit niet altijd wordt omgezet in daden.
“Het is alsof ik altijd net buiten de boot val,” zegt ze. “Maar waarom? Mijn ervaring, mijn enthousiasme – dat is toch wat er zou moeten tellen?”
Het niet hebben van een baan raakt haar niet alleen op financieel gebied maar zorgt er ook voor dat de afhankelijkheid aan haar knaagt.
“Ik wil mijn eigen geld verdienen, mijn eigen verantwoordelijkheid dragen. Maar zonder inkomen voelt het alsof ik vastzit.”
Het continu afgewezen worden na een sollicitatie voelt als een persoonlijke afwijzing en maakt de deuk in haar zelfvertrouwen nog groter.
“Het gaat niet alleen om de centen,” legt ze uit. “Het gaat om het gevoel dat je ergens bij hoort, dat je iets kunt bijdragen. Zonder werk lijkt het alsof je nooit écht een plek vindt in de samenleving.”
Miriam is zeker niet van plan om de moed op te geven en denkt er zelfs over na om nieuwe ervaringen op te bouwen door zich op te geven voor vrijwilligerswerk.
“Misschien is dat wel de weg vooruit,” zegt ze hoopvol. Ze blijft solliciteren en probeert zichzelf te ontwikkelen. “Ik weet dat ergens een kans op mij wacht. Ik moet hem alleen nog vinden.”
Gelukkig krijgt Miriam ontzettend veel steun van haar vrienden maar ook van lokale initiatieven en dit alles doet haar dan ook veel goed.
“Het zijn de kleine momenten van menselijkheid die je helpen door te gaan,” vertelt ze. “Soms is een luisterend oor precies wat je nodig hebt.”
Het verhaal van Miriam staat niet op zichzelf, dit daar heel veel vluchtelingen en migranten in diezelfde achtbaan vol obstakels zitten.
“Het is niet dat ik geen kansen wil grijpen,” benadrukt ze. “Ik heb ze gewoon nog niet gekregen.”
Miriam geeft de hoop niet op en blijft geloven in een betere morgen. “Het is moeilijk, ja. Maar ik blijf vechten, voor mezelf en voor mijn toekomst.”
Ze wil dan ook een boodschap meegeven aan personen die in een vergelijkbare situatie zitten. ”Geef niet op. We hebben zoveel te bieden. Het is tijd dat iemand dat ziet.”
Ons landje kent ontzettend veel mensen van buitenaf die na het emigreren hun plekje hier moeten vinden in de maatschappij.…
