Els bezocht die ochtend met veel enthousiasme de manege, een plek waar ze al vele jaren kwam. Het paardrijden was voor haar veel meer dan alleen een hobby; het was een moment van ontspanning, een manier om even te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven.
Bij aankomst merkte Els meteen dat er iets mis was. Ze werd verzocht om apart te komen voor een gesprek met een van de medewerkers. De onthulling die daarop volgde, verraste haar volledig.
Op serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer kon blijven paardrijden. De woorden “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kwamen als een schok binnen bij haar.
Met verwarring vroeg Els om verduidelijking, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken.” Deze opmerking kwam als een harde klap aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. Terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen, dacht ze “Alsof ik de paarden iets aandoe.”
Zich verslagen voelend, probeerde Els het gesprek gaande te houden. Misschien was er een mogelijkheid om op een groter paard te rijden of een ander zadel te gebruiken? Echter, de manager bleef onvermurwbaar: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. De wetenschap dat ze niet langer kon rijden, bracht haar intens verdriet. Later bekende ze met emotie: “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby.”
Paardrijden betekende voor haar meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld en afgewezen.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” klaagde ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verlies van haar geliefde hobby, maar ook als het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken opeens verder van haar verwijderd.
De harde realiteit van hoe haar bezigheden in de weg stonden, was moeilijk te accepteren.
Met verdriet in haar stem sprak ze, “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” zei ze.
De afwijzing bleef hangen en ze besefte dat het tijd zou kosten om dit een plekje te geven. Ondanks haar verdriet is Els vastbesloten om door te zetten.
Vol overtuiging zei ze, “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe.” Voor nu blijft het gemis groot, maar ze hoopt dat er ooit een weg terug is naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
