Een ochtend vol enthousiasme ging Els naar de manege, zoals ze al jaren deed. Het paardrijden was voor haar meer dan alleen een hobby; het was haar manier van ontspannen, een moment om de drukte van het leven even te ontvluchten.
Toen Els op de manege aankwam, merkte ze meteen dat er iets niet klopte. Een van de medewerkers vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat er vervolgens werd besproken, had ze niet zien aankomen.
Met een ernstige toon legde de manager uit dat Els niet meer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” werden de woorden die haar volledig verrasten, uitgesproken.
Verwonderd vroeg Els om verduidelijking, waarop de manager uitlegde: “We willen voorkomen dat de paarden overbelast raken,” vertelde de medewerker van de manege. Deze opmerking raakte haar diep.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar emoties probeerde te beheersen.
Zich verslagen voelend, probeerde ze te onderhandelen. Misschien kon ze op een groter paard rijden of een ander zadel gebruiken? Maar de manager bleef bij zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek voorbij was, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou kunnen rijden, maakte haar diep bedroefd. Later deelde ze, vol emotie, “Ze nemen mij mijn grootste hobby af.”
Voor Els was paardrijden meer dan slechts een hobby; het was haar manier om tot rust te komen en vrijheid te ervaren. Ze had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben mij geen enkele kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verlies van haar geliefde bezigheid, maar ook als het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Haar gewicht dat nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was een harde realiteit om te accepteren. Dit was een onverwachte wending in haar leven.
Het was een confronterende realiteit om te aanvaarden.
“Ik begrijp waarom ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt onrechtvaardig. Het lijkt alsof mijn eigenwaarde niet meer telt,” klaagde ze bedroefd.
De afwijzing bleef knagen en ze besefte dat het lang zou duren om dit te verwerken. Desondanks is Els vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil gewoon terug kunnen doen wat ik graag doe,” verklaarde ze vol overtuiging. Op dit moment is het gemis groot, maar ze hoopt dat er ooit een weg zal zijn om haar passie weer te kunnen uitoefenen.
