Kim stapte enkele jaren geleden in het huwelijk met haar Marokkaanse man. Ze had altijd al interesse in andere culturen, maar toen ze haar man leerde kennen, ontdekte ze een nieuwe wereld.
Na hun huwelijk besloot Kim zich te bekeren tot de islam. Het was een belangrijke stap voor haar, die ze met liefde en overtuiging nam. Samen met haar man heeft Kim twee kinderen.
De jongste zit in groep 1 en de oudste in groep 4. Omdat de christelijke basisschool vlakbij hun huis ligt, besloten ze dat deze school de beste keuze voor hen was, ondanks dat ze zelf moslims zijn.
Op een gewone woensdagmiddag kwam Kim haar oudste dochtertje overstuur thuis. “Mama, ik wil niet meer naar school,” huilde haar dochter.
Kim keek bezorgd naar haar. “Wat is er aan de hand, schat?” vroeg ze zachtjes. Haar dochter snikte even voordat ze begon te praten.
“Vandaag vroeg de juf in de klas wie er naar de kerk gaat. Alle kinderen staken hun hand op, behalve ik. Toen zei de juf: ‘Jullie zijn kinderen van God!’ Maar ik ben geen kind van God, ik ben moslim en ik ga naar de moskee.”
Kim voelde haar hart een beetje krimpen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze probeerde haar dochter gerust te stellen.
“Liefje, je hoeft je geen zorgen te maken. Wij zijn moslims, en de moskee is voor ons net zo belangrijk als de kerk voor andere mensen.” Maar haar dochter keek haar met grote ogen aan.
“Waarom zei de juf dat dan? Ze zei dat ik niet een kind van God ben!” Kim voelde de woede in zich opkomen. “Ik ga deze week nog verhaal halen bij de juf,” zei ze beslist. “Dat kan niet, dit moet rechtgezet worden.”
Kim had altijd geprobeerd haar kinderen respect bij te brengen voor andere mensen, ongeacht hun geloof of achtergrond. Maar nu voelde ze zich gekwetst. Waarom moest haar dochter zich anders voelen?
Waarom was haar geloof ineens iets wat haar apart zette van de andere kinderen? “Ze is toch ook een kind van God?” dacht Kim boos bij zichzelf.
Het voelde niet goed dat de juf zoiets tegen haar dochter had gezegd, vooral niet in een klas waar kinderen met verschillende achtergronden zitten.
De volgende dag, na school, ging Kim naar de basisschool. Ze was vastbesloten om het gesprek met de juf aan te gaan.
Ze liep de gang op naar het klaslokaal, haar hart klopte snel van spanning. Toen ze binnenkwam, keek de juf haar verrast aan.
”Kim! Wat fijn je te zien. Wat kan ik voor je doen?” Kim was kalm, maar haar stem trilde een beetje toen ze zei: “Ik wil even praten over wat er gisteren is gebeurd in de klas.”
”Mijn dochter heeft zich heel ongemakkelijk gevoeld door wat je zei over ‘kinderen van God’. Ze is moslim, en voor haar is de moskee belangrijk. Ik wil graag dat je begrijpt dat zoiets kwetsend kan zijn.”
De juf keek even naar de grond en zuchtte. “Ik begrijp het. Het spijt me, ik wilde haar niet kwetsen.” Kim knikte.
“Het is belangrijk om te weten dat we allemaal onze eigen overtuigingen hebben. En dat we elkaar moeten respecteren, vooral in een klas waar zoveel verschillende geloven samenkomen.”
Na het gesprek voelde Kim zich iets rustiger. Ze was blij dat de juf haar zorgen had begrepen. Het was een kleine stap, maar wel een belangrijke.
Kim wilde niet dat haar kinderen zich anders of minder voelden vanwege hun geloof. Ze wilde dat ze zich trots konden voelen op wie ze waren, zonder zich ergens voor te schamen.
Kim stapte enkele jaren geleden in het huwelijk met haar Marokkaanse man. Ze had altijd al interesse in andere culturen,…
