Steeds meer mensen stellen vragen bij het traditionele werkritme. Eén van hen is Ahmet, 37 jaar, die er geen geheim van maakt hoe hij over de standaard werkweek denkt.
Voor hem is het geen logische keuze, maar eerder een keurslijf. “40 uur per week werken? Dat is gewoon pure slavernij,” zegt hij stellig.
Ahmet heeft al jaren het gevoel dat hij vastzit in een systeem waarin alles draait om werken. Wekelijks hetzelfde patroon: vroeg opstaan, naar kantoor, taken afwerken, en wachten tot het weekend.
“Je leeft eigenlijk niet meer voor jezelf, maar voor de werkgever,” legt hij uit. “Het is alsof je verandert in een robot die alleen nog maar uitvoert wat er van je wordt gevraagd.”
Hoewel hij merkt dat veel mensen het ritme heel normaal vinden, voelt het voor hem toch als een grote last.
“Iedereen zegt: ‘Dat is nu eenmaal zo, je moet werken om te leven.’ Maar waarom zou je je beste jaren besteden aan iets waar je geen energie van krijgt?”
Ahmet werkt al meer dan tien jaar in de administratie. Hij heeft een vaste baan, een goed salaris, en zekerheid. Toch voelt hij zich verre van vrij.
“Ik heb jarenlang mijn best gedaan, maar het slurpt je leeg. Niet alleen op kantoor, ook daarbuiten ben je bezig met deadlines, plannen en werkstress. Het vreet aan je, zonder dat je het doorhebt.”
De klachten begonnen klein, vertelt hij: vermoeidheid, minder concentratie, en het gevoel zichzelf kwijt te raken. “Je denkt dat het normaal is, omdat iedereen het zo ervaart. Maar het is eigenlijk allesbehalve gezond.”
Hoewel hij begrijpt dat niet iedereen er zo over denkt, hoopt Ahmet dat er meer openheid komt over het onderwerp.
“Veel mensen vinden het prima, ze halen er zelfs plezier uit. Maar voor mij werkt het niet. Ik wil niet wachten tot mijn pensioen om te genieten van het leven.”
Over het onderwerp praten blijkt nog lastig, merkt hij in zijn omgeving. “Het blijft een taboe. Iedereen doet het, dus niemand stelt vragen. Maar dat maakt het nog niet goed. We zouden meer moeten kijken naar wat écht werkt voor mensen.”
Ahmet staat niet alleen in zijn gevoel. Steeds meer mensen zoeken naar alternatieven: een kortere werkweek, flexibeler werken of een andere carrière.
“Het is niet voor niets dat zoveel mensen nu zoeken naar manieren om hun werk beter te laten passen bij hun leven,” zegt hij.
Zelf probeerde hij zijn werkweek terug te brengen naar vier dagen. “Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik geloof dat het beter is voor mijn gezondheid.”
Dat bleek in de praktijk moeilijk te regelen. “Het voelde alsof ik een strijd moest voeren tegen regels die al decennia bestaan.”
Toch blijft hij geloven dat het anders kan. “Misschien ben ik een dromer, maar ik denk dat je ook waardevol kunt zijn zonder jezelf op te branden.”
In zijn vrije tijd probeert Jurian bewust te ontspannen. “Ik doe in het weekend echt dingen waar ik blij van word. Maar eerlijk: het voelt vaak alsof ik tegen de stroom in zwem.”
Volgens hem gaat het niet alleen om minder uren werken, maar ook om wat je uit je werk haalt. “Het moet iets zijn waar je energie van krijgt. Iets waarbij je het gevoel hebt dat je tijd niet verloren gaat.”
Ahmet hoopt dat zijn verhaal anderen aan het denken zet. “We hoeven niet allemaal hetzelfde te doen of te volgen wat altijd zo geweest is. Het belangrijkste is dat je je goed voelt bij hoe je je dagen invult.”
Hij sluit af met een duidelijke boodschap: “Als we vasthouden aan die oude ideeën, blijven we allemaal vastzitten in die slavernij van de 40-urige werkweek. Tijd om daar verandering in te brengen, vind ik.”
