Marie, een 81-jarige vrouw, verblijft alleen in een vredig dorp en begint steeds meer de eenzaamheid te voelen die haar dagelijks leven kenmerkt.
Haar vier kinderen, nu volwassen en met hun eigen gezinnen, betekenen veel voor haar, maar het contact met hen is schaars.
Met een zachte stem zegt ze: “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” terwijl de pijn van de groeiende afstand tussen hen duidelijk te zien is.
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, altijd paraat voor zaken zoals het herstellen van kleding en oppassen op haar kleinkinderen.
Ooit was haar huis gevuld met kinderen die de drukte met zich meebrachten en de geur van versgebakken koekjes, maar nu heerst er stilte.
Hoewel ze begrip heeft voor de drukke levens van haar kinderen, verlangt ze naar spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
Ervaart Marie dat telefoongesprekken vaak alleen worden gevoerd wanneer men haar nodig heeft. Zelf stelt ze vast dat bij eigen pogingen tot contact, de gesprekken vaak vluchtig verlopen.
Zulk gedrag zorgt ervoor dat ze zich terugtrekt en soms een gevoel van afwijzing ervaart, ook al begrijpt ze de drukte in hun leven.
Om de leegte te vullen, besteedt ze haar tijd aan lezen, puzzelen en wandelen, maar de stilte in huis blijft lastig.
Marie wil haar kinderen niet tot last zijn met haar eenzaamheid, maar ze verlangt ernaar dat ze nog steeds een belangrijke rol in hun leven speelt.
Haar simpele wens is dat haar kinderen haar niet enkel zien als hulpverlener, maar als hun liefhebbende moeder die altijd voor hen heeft gezorgd.
Vraagt ze zich soms af of dit haar onvermijdelijke toekomst is en of de eenzaamheid aanhoudend zal zijn. Terwijl ze haar dagen vult met afleidingen zoals tuinieren en bakken,
“Ze blijft hopen op meer spontane momenten van verbinding met haar kinderen.”
“De herinnering aan het huis dat ooit gevuld was met liefde houdt haar verlangen naar echte aandacht en verbondenheid levend.”
1. Marie wil haar kinderen niet belasten met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. Marie mist de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
3. Het doet pijn dat telefoontjes vaak alleen komen wanneer haar hulp wordt ingeroepen.
4. Als ze zelf belt dan verlopen de gesprekken haastig…
5. Hartverscheurend…
