Een 36-jarige Amsterdammer genaamd Chris heeft vaak moeite om kalm te blijven tijdens treinreizen, vooral als hij zijn bagage bij zich heeft.
“Ik begrijp niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk signaal dat ik die plek voor mezelf claim.” Hij raakt gefrustreerd wanneer anderen ondanks dat besluiten naast hem te gaan zitten.
Voor Chris zijn treinreizen een broodnodige gelegenheid om te ontspannen. “Dat is mijn moment om even op te laden,” legt hij uit.
Of hij nu voor werk reist of een weekendje weg gaat, Chris waardeert de tijd in de trein om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Als iemand onverwacht naast hem plaatsneemt, ervaart Chris dat als een inbreuk op zijn persoonlijke ruimte.
“Het is niet alleen dat ze naast me komen zitten, het lijkt wel alsof ze niet beseffen dat ik behoefte heb aan rust.”
In zijn herinnering aan een specifieke reis naar een conferentie in Utrecht, zat Chris klaar voor een lange dag en vroeg in de trein om ongestoord te kunnen werken.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelt hij.
Ondanks genoeg beschikbare zitplaatsen, koos een medepassagier tot grote irritatie van Chris ervoor om naast hem te gaan zitten.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Tot overmaat van ramp probeerde de man zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, terwijl hij juist hoopte rustig te kunnen werken.
Chris ervaart met verbazing dat er vaak geen rekening wordt gehouden met anderen. “Het lijkt wel alsof iedereen steeds egocentrischer wordt en zich niet bewust is van de impact van hun gedrag op anderen.”
Chris ziet dit gedrag niet alleen tijdens treinreizen, maar als een breder fenomeen in de samenleving. “In deze tijd lijkt iedereen enkel met zichzelf bezig te zijn, maar dat betekent niet dat respect voor elkaar vergeten mag worden.”
Soms probeert hij met een glimlach de atmosfeer wat luchtiger te maken, maar dit blijft uitdagend. “Het is afhankelijk van de situatie.”
”Soms heb ik behoefte aan een praatje, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat is prima.”
Chris deelt zijn frustratie niet alleen. Veel medereizigers hebben vergelijkbare ervaringen in het openbaar vervoer.
Volgens hem zouden mensen meer aandacht moeten besteden aan hun omgeving en de signalen van anderen, suggereert hij.
Misschien kunnen we allemaal wat meer begrip tonen voor elkaar. Dit zou de reiservaring voor iedereen verbeteren.
Chris sluit af door te hopen dat toekomstige reizigers meer zullen letten op ruimte en signalen van medepassagiers, zodat een ontspannen reis voor iedereen mogelijk is.
1. Er wordt alsnog geprobeerd naast hem plaats te nemen, ondanks zijn koffer naast zich.
2. De frustratie neemt toe: ‘dat maakte de situatie nog lastiger’.
3. Zijn koffer zou moeten aangeven dat de plek bezet is… maar dat gebeurt niet.
4. Hij heeft het gevoel dat zijn persoonlijke ruimte niet wordt gerespecteerd.
5. ‘Die koffer maakt duidelijk dat ik deze plaats voor mijzelf heb gereserveerd.’
