Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen inkt op haar gezicht, waardoor ze een wandelend kunstwerk is.
Ondanks haar liefde voor lichaamskunst, staat Melissa voor grote uitdagingen bij het vinden van werk.
Ze gelooft dat haar tatoeages een rol spelen in haar moeilijkheden bij het vinden van een baan en dat vooroordelen over tatoeages haar mogelijkheden beperken.
Op haar twintigste begon Melissa met tatoeëren, eerst als een sporadische hobby maar al snel groeide het uit tot een verslaving. “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” vertelt ze.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide collectie tatoeages is nu een fundamenteel deel van haar identiteit geworden.
In haar plannen staat dat ze door zal blijven gaan met tatoeëren tot ze 70 jaar is en ze uiteindelijk haar hele lichaam met kunst wil bedekken.
Vroeger was Melissa werkzaam als toiletreiniger, een baan waarmee ze in haar levensonderhoud kon voorzien en voor haar twee kinderen kon zorgen. Jammer genoeg raakte ze deze baan kwijt.
“Het was een moeilijke tijd,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik zogezegd mijn werk niet goed deed.”
”Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Onlangs heeft Melissa bedacht dat haar vorige werkgever misschien niet enthousiast was over haar uiterlijk, ondanks het feit dat haar vorige baas zelf ook veel tatoeages had.
Alhoewel ze nu actief op zoek is naar werk, heeft ze tot op heden geen succes gehad, zelfs niet nadat ze solliciteerde voor een baan als toiletreiniger in haar buurt. Ze uit haar teleurstelling en zegt: “Maar elke keer krijg ik te horen dat ze me niet willen vanwege mijn tattoos.”
Haar ervaringen tonen de hindernissen die Melissa in haar zoektocht naar werk tegenkomt en benadrukken de vooroordelen waarmee ze te maken krijgt. Ze geeft aan dat ze bereid is om elke baan aan te nemen, maar lijkt toch steeds opnieuw afgewezen te worden vanwege haar tatoeages.
In haar omgeving wordt Melissa geconfronteerd met veel negatieve reacties. Een van haar uitspraken hierover is: “Veel geruchten gaan rond over mij in de buurt,” zegt ze, “Sommigen beweren dat ik nooit heb gewerkt, wat niet klopt.”
”Zelfs de lokale kroeg en de school van mijn kinderen hebben mij afgewezen. De deuren blijven gesloten, vaak vanwege mijn uiterlijk,” deelt ze.
Selbsts in de tattoogemeenschap wordt Melissa geconfronteerd met afwijzing. “Tattooshops weigeren mij dienst,” zegt ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen niet meewerken.”
Deze afwijzing, zowel op reguliere werkplekken als in de tattoogemeenschap, laat zien welke sociale hindernissen mensen met extreme tattoos moeten overwinnen.
Door obstakels heen blijft Melissa vastbesloten haar passie voor tatoeages te volgen en elke centimeter van haar huid te bedekken met kunst.
“Ik lijk nu op een smurf vanwege mijn blauwe gezicht,” merkt ze op met een glimlach. “Maar het doet er niet toe voor mij.”
”Dit ben ik en dit is wat ik wil. Als er morgen een baan wordt aangeboden, pak ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op de relatie tussen persoonlijke keuzes, uiterlijk en de samenleving.
Ondanks een uitgebreide tatoeagecollectie en haar harde werk in het verleden, blijft Melissa vastlopen op obstakels die zowel haar carrière als sociale leven beïnvloeden.
In de wereld van tattoos valt Melissa Sloan (46) op. Met een verzameling van maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
