Daan Rot-de Launay schrijft in haar column in het AD over het moment dat haar Jan het leven op aarde verliet.
Jan was erg ziek en wilde niet “nog zwakker” worden en dus moest het gezin “proberen net zo dankbaar en dapper te zijn als Jan”, schrijft Rot-de Launay. “Niet vasthouden tegen beter weten in, maar loslaten in liefde.”
Op vrijdag 22 april sloot Jan definitief zijn ogen. Hij mocht 64 jaar oud worden. “Een rij aan spuiten ligt klaar op het tafeltje naast het bed.
We krijgen nog eens uitgelegd wat er gaat gebeuren. Jan geeft voor de laatste keer aan dat hij dit echt wil en bedankt de huisarts”, schrijft Rot-de Launay over die dag.
Samen met Elvis, de oudste zoon, zat ze op het bed bij Jan. “We knikken en huilen, alles is gezegd. Jan keert meer en meer in zichzelf.
Hij blijft herhalen ‘Ik heb het goed gedaan, ik ga naar huis, ik ga naar vader en moeder.’ Als het slaapmiddel zijn arm in loopt, is er die laatste zucht. ‘Daar gaat hij,’ bevestigt de huisarts mijn bange vermoeden.”
